Dz 14

• BP: Prześladowanie Kościoła skłoniło Pawła i Barnabę, by udać się do Ikonium.

Paweł i Barnaba w Ikonium

(1) W Ikonium zdarzyło się podobnie: weszli do synagogi żydowskiej i przemawiali tak, że mnóstwo Żydów i Greków uwierzyło.

(2) Ci jednak spośród Żydów, którzy nie uwierzyli, podburzali i źle usposabiali pogan przeciw braciom.

(3) Przebywali tam dość długo przemawiając odważnie, pełni ufności do Pana, który potwierdzał słowo swojej łaski przez cuda i znaki, jakie się działy przez ich ręce.

(4) Ludność miasta podzieliła się: jedni byli za Żydami, inni zaś za apostołami.

• Boor: Nawet praca wielkiego i upełnomocnionego wysłannika Jezusa może doprowadzić do podziału wśród ludności miasta. Rozłam nie jest skutkiem niezręczności czy błędów popełnionych w trakcie zwiastowania, ale bolesnym i nieuniknionym zjawiskiem towarzyszącym głoszeniu Nowiny, która żąda od człowieka powzięcia decyzji i wznieca podziały.

(5) Gdy się dowiedzieli, że rozjątrzeni poganie i Żydzi ze swymi przełożonymi chcieli ich znieważyć i ukamienować,

(6) uciekli do miast Lykaonii, do Lystry i Derbe oraz okolicy

(7) i tam głosili dobrą nowinę.

• Boor: W służbie Jezusa nie chodzi ani o ratowanie życia za wszelką cenę, ani o wykazanie bohaterstwa. Istotną sprawą jest rozpoznanie, czego w danej chwili oczekuje Pan. Paweł i Barnaba są pewni, że podsycanie konfliktu i złożenie ofiary z życia w Ikonium nie posłuży ani zbudowaniu zboru, ani sprawie Pańskiej.
• Boor: Tam, pomimo ciężkich doświadczeń wyniesionych z Antiochii i Ikonium, prowadzą dalej pracę ewangelizacyjną. W swoim najwcześniejszym liście Paweł potwierdza to, o czym pisze Łukasz: “Chociaż przedtem, jak wiecie, w Filippi ucierpieliśmy i byliśmy znieważani, to jednak w Bogu naszym nabraliśmy odwagi, by w ciężkim boju głosić wam Ewangelię Bożą” (1 Tes 2,2). Jakkolwiek wypowiedź ta dotyczy innej miejscowości, to jednak poświadcza zasadniczą postawę Pawła.

Paweł i Barnaba w Listrze

(8) W Lystrze żył pewien człowiek o bezwładnych nogach, kaleka od urodzenia, który nigdy jeszcze nie chodził.

(9) Słuchał on przemówienia Pawła, który spojrzał na niego przenikliwym wzrokiem, a przekonany, że ma wiarę, dzięki której może być uzdrowiony,

(10) powiedział donośnym głosem: "Stań prosto na nogach!", a on poderwał się i zaczął chodzić.

(11) Tłumy zaś widząc, czego Paweł dokonał, mówiły w swoim likaońskim języku: "Bogowie w ludzkiej postaci zstąpili do nas",