Dz 3

(1) Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej.

• Stern: Według rachuby rzymskiej dzień rozpoczynał się o świcie, a zatem godzina 9-ta przypadałaby około 3-ej po południu.

(2) Codziennie przed bramę świątyni zwaną Piękną przynoszono mężczyznę bezwładnego od urodzenia, aby prosił wchodzących o jałmużnę.

(3) Gdy zobaczył Piotra i Jana, którzy zamierzali wejść do świątyni, poprosił ich o jałmużnę.

(4) Wtedy Piotr i Jan utkwili w niego wzrok i powiedzieli: "Spojrzyj na nas".

(5) Z zainteresowaniem skierował na nich oczy, spodziewając się, że coś otrzyma.

(6) Wtedy Piotr powiedział: "Nie mam złota ani srebra, ale daję ci to, co mam: w imię Jezusa Chrystusa z Nazaretu zacznij chodzić".

(7) Wziął go za rękę i podniósł, natychmiast nogi jego nabrały takiej siły,

(8) że zeskoczył, stanął, chodził, podskakiwał, wszedł razem z nimi do świątyni i wielbił Boga.

• BP: Piotr dokonał pierwszego w dziejach Kościoła cudu,

(9) Wszyscy ludzie wiedzieli, że chodzi i chwali Boga.

(10) Poznali, że to jest ten sam, który siadał przy bramie Pięknej świątyni i prosił o jałmużnę. Byli pełni najwyższego podziwu dla tego, co się zdarzyło.

(11) Gdy on się trzymał Piotra i Jana, wszyscy ludzie pełni podziwu zbiegli się do nich w portyku Salomona.

(12) Widząc to Piotr odezwał się do nich: "Izraelici, dlaczego się tak wpatrujecie w nas i dziwicie, jakbyśmy własną mocą albo pobożnością sprawili, że on chodzi?

(13) To Bóg Abrahama i (Bóg) Izaaka, i (Bóg) Jakuba, i Bóg Ojców naszych uwielbił Sługę swego Jezusa, którego wy wydaliście i zaparliście się wobec Piłata, gdy postanowił Go uwolnić.

• BP: Sługa Boży - termin zaczerpnięty z Proroctwa Izajasza. Proroctwo o Słudze Jahwe zapowiadało ofiarę zbawczą Syna Bożego, który stał się człowiekiem.
• Stern: Bóg Awrahama, Jic’chaka i Ja’akowa, Bóg ojców naszych. - Nie jest to w kazaniu Kefy wyrażenie przypadkowe. Jego dwie części znajdziemy w pierwszym akapicie ‘Amidy, środkowym elemencie nabożeństwa modlitewnego Mincha, który rozpoczyna się od słów: “Pochwalony bądź, o Adonai, Boże nasz i Boże ojców naszych, Boże Awrahama, Boże Jic’chaka i Boże Ja’akowa”, a który słuchacze przemowy Kefy dopiero co recytowali podczas swych modlitw w mincha w minjanach na całym terenie świątynnym, tak jak to się robi i dziś pod Zachodnią Ścianą (Ścianą Płaczu) na jerozolimskim Starym Mieście. Teza Kefy: ten sam Bóg, do którego właśnie modliliście się tymi słowami, uwielbił sługę swego Jeszuę.

(14) Zaparliście się więc świętego i sprawiedliwego, a zażądaliście wolności dla zabójcy.